Blog: Toeval bestaat, of toch niet?

Toeval bestaat toch niet?

12 juli 2021

Ik ben er zo van onder de indruk! Het was al in oktober 2019 dat ik van de ene verwondering in de andere viel. Frans (mijn man) en ik willigden de laatste wens van mijn vader in: “als ik er niet meer ben, strooi mijn as dan uit in de Serengeti”. Het was zijn droom om daar nog ooit naartoe te gaan, maar dat is helaas bij leven niet meer gelukt. En dus reisden wij af naar Tanzania.

We verbleven in ‘the sound of silence’. Toen pas net een half jaar geopend en een zeer luxe tented lodge in de Serengeti, een nationaal park zo groot als België. Frans en ik hadden bedacht dat we dan ergens een boom of een rots zouden zoeken, waar we met zijn tweeën de as van mijn vader zouden uitstrooien. Het moest in ieder geval een bijzondere plek zijn.

En bijzonder werd het! Bij aankomst werden we begroet door Jan Franken. Wat leuk, een Nederlander! (toeval?) Samen met zijn Tanzaniaanse compagnon Arnold bouwden zij 11 luxe tenten midden in the wildlife. Wat een prachtplek. Het klikte meteen tussen Jan en ons. En wat bleek? Hij kwam uit een dorpje uit Brabant, ‘dat ken je vast niet, Jorie’, zei hij. Aarle-Rixtel, notabene het dorp naast Bakel, waar mijn vader geboren, getogen en gestorven is. En of ik dat ken! Mijn moeder zat er op kostschool. Toeval?

Ik vroeg Jan of hij mee wilde nadenken wat een mooie plek kon zijn voor mijn vader. Behalve dat hij het een eer vond dat ik hem dat vroeg, wilde hij graag meedenken. Maar hij wilde eerst overleggen met zijn staf, met name met de locals. Later op de dag gaf hij mij een advies. Recht tegenover ‘onze tent’ stond een bijzondere boom. Best een eindje weg, ik zag de buffels er in de buurt. “Die boom”, zei hij, “die boom moet het zijn. Het is een balanites aegyptiaca. Die zal waarschijnlijk een heftige brand overleven, de dieren eten er niet van en de olifanten duwen deze boom niet om.”

Tegen zonsondergang gingen Frans en ik, samen met Jan, Arnold en Humprey (onze chauffeur) in ganzenpas naar de boom. De mannen van de staf leidden de buffels weg van de boom zodat we redelijk veilig ernaar toe konden. Al struinend door het gras valt mijn oog op de schoenen van Jan. Hij heeft Caterpillar-schoenen aan, net als die van mijn vader! Nou ja! Toeval?
Beetje hilarisch (want ik vergat bijna de wind) strooiden we mijn vader uit. Het stemde me vrolijk, want hier wilde mijn vader zeker zijn!

Eenmaal terug bij de hoofd-tent (waar de receptie en het sterrenrestaurant zich bevinden) toostten we op mijn vader en dronken nóg een fles wijn met elkaar leeg. Wat was dit bijzonder.

Wij zaten bij het kampvuur als Jan ineens het gesprek met andere gasten onderbreekt en bij ons komt zitten. Het leek wat onbeleefd, maar dit moest hij doen, zei hij. Hij pakte zijn gitaar erbij en vraagt: “mag ik dit lied voor je spelen?”. Hij zette de eerste akkoorden in en de tranen liepen over mijn wangen. Hij speelde ‘hey gaode mee’ van Gerard van Maasakkers. Dat lied beluisterden we ook bij de afscheidsdienst van mijn vader. Toeval? Ik zong uit volle borst en nogal vals en hard mee door mijn tranen heen. Wat een bijzondere dag. Het leek wel alsof het allemaal voor mij geregeld was, ik heb er Frans nog naar gevraagd. Maar nee, het was echt toeval. Ook hij was overdonderd.
We kletsten nog een tijd met elkaar en allerlei andere toevalligheden kwamen voorbij: Jan had dezelfde notaris als mijn vader, Jan had twee straten verder in Bakel een goeie vriend wonen. En hij kende mijn ouderlijk huis, dat ik een week ervoor had verkocht.

Na onze driedaagse op deze prachtige plek, namen we definitief afscheid van mijn vader, van Jan en alle lieve mensen van de lodge en vertrokken met een omweg naar Zanzibar. Op het vliegveld tijdens het wachten en mijmeren zie ik in mijn ooghoek een bekende man. Het was Jan! Toeval? We dronken koffie en kletsten nog wat bij. Jan stuurde mij via whatsapp nog de prachtige foto van de boom die hij die dag had gemaakt en we spraken af als hij weer in Nederland zou zijn dat we elkaar zouden ontmoeten.

Twee maanden later in Nederland ontmoetten we elkaar in Aarle-Rixtel. We beleefden een  gezellige avond met z’n vieren; zijn vrouw Inge was er ook bij. Ik kreeg de foto van de prachtige boom ingelijst cadeau.

Jan en ik hebben nog altijd contact. Gisteren stuurde hij me weer een foto van de ‘Peet-tree’. Behalve dat het al een boom is met een verhaal, blijft de boom bijzonder.

Er heeft namelijk een hevige brand gewoed in de Serengeti. En de Peet-tree heeft het overleefd! Behalve dat mijn vader er is uitgestrooid, betekent deze boom voor veel meer mensen iets bijzonders. Er worden huwelijksaanzoeken gedaan (gisteren nog) en huwelijken gevierd.
De Peet-Tree na de brand!

The Sound of Silence is een bijzondere plek in Tanzania! Als je er ooit naartoe kan gaan, overnacht dan op deze plek. Het is er zo mooi! Ze staan trouwens op de tweede plek van trip advisor (van de 169!!!). Logisch ook! Behalve dat deze tented lodge op een bijzondere plek is gebouwd en je er rust, vriendelijkheid en alle aandacht krijgt, moet je er gewoon geweest zijn. Echt!
Al je er bent, groet mijn vader dan namens mij en als je Jan of Arnold ontmoet, zeg dan dat je deze blog hebt gelezen. En maak een diepe buiging voor het toeval, ook al bestaat het niet.

http://www.serengetisoundofsilence.com/gallery/

Hey goade mee?